قُلْ مَن یَکْلَؤُکُم بِاللَّیْلِ وَالنَّهَارِ مِنَ الرَّحْمَنِ بَلْ هُمْ عَن ذِکْرِ رَبِّهِم مُّعْرِضُونَ
بگو چه کسى شما را شب و روز از [عذاب] رحمان حفظ مى کند
[نه] بلکه آنان از یاد پروردگارشان روی گردانند
( جزء هفدهــم صفحــه 325 آیه 42 )
اســرار ربوبیّت
برخی مفسران در معنیِ این آیت گفته اند :
برداشتنِ تهمت از سوابقِ خدمت در دین ،
رکنی عظیم ، و تکیه بر تقدیر حقّ ،
و اعراض از قدرتِ تدبیرِ خود ،
صراطی است مستقیم !
بگذاشتنِ اختیار ، به صدقِ افتقار ،
نقطه ی پرگارِ طریقت است ،
و خود را به حقّ سپردن ،
و دستِ اعتماد به ضمان او زدن ،
مدار اسرار حقیقت است !
زیرا ؛ دار و گیر ، و نواخت و سیاست ،
و تاج و تاراج ؛ همه به دست او ،
و به حکم اوست ،
یکی را در صدرِ عزّت نشانَد ،
و دیگری را در نعلِ ذلّت !
یکی را بر بساطِ لطف ؛
و دیگری را زیر تازیانه ی قهر می آورَد !
آدمِ خاکی را از خاکِ مذلّت بر می کشد !
و از راه تفضّل و کرم ،
به اوجِ همت و عظمت می نهد !
و ابلیسِ رانده ی درگاه را ؛
از عالَم عِلوی در می کشد ؛
و بر سر چهار سوی ارادت به عقوبت می کشد !
موسی ابن عمران چون به طلب آتش می رفت ؛
شبانی بود با یک تخته گلیم ،
و چون باز گشت ، پیغمبری بود کلیم !
بلعمِ باعورا که به کوه بر می شد ؛
به صورت ، در میان قوم خود ولیّ بود ؛
ولی چون بازگشت سگی بود به حکم صفت !
چه ؛ خداوند ، اسرارِ ربوبیتِ خود را جایی آشکار کند ؛
که سیمرغِ عقل های بشری آن جا پَر نزند !
که همه جا ترازویِ عدل در دست او ،
و حکم ؛ حکمِ اوست !
